Λευκή Πανσέληνος

Την πανσέληνο κοιτάν τα δυο μου μάτια

κι είναι απόψε λευκή και πάναγνη σαν το χιόνι.

Ένα ζευγάρι μάτια  την κοιτάν επίμονα

για να μη νιώθει μόνη και είναι τα δικά σου.

Απατηλή ψευδαίσθηση η μοναξιά.

Απόψε η σελήνη πραγματοποιεί τα ανεκπλήρωτα,

υπονομεύοντας τη θλίψη των ματιών σου.

Ζήτα ότι θέλεις και θα σου κάνει τη χάρη.

Ζήτα να ‘ρθω και θα πετάξω πάνω

απ’ το φεγγαρόδρομο που ‘ναι λουσμένο με άσπρο φως.

Όλα θα ‘ρθουν πριν κλείσεις τα μάτια.

Αρκεί να το πιστεύεις.

Μην αφήνεις το γκρι χρώμα της ζωής σου να σε ντύνει,

ντύσου με της καρδιάς μου το λευκό,

με το φως της πανσελήνου.

Το σύμπαν μαζί σου συνομωτεί.

Μην προσπερνάς των αστεριών τη λάμψη,

μαζί της συμπορεύσου.

Ο κήπος

Εγώ δε ζω σ’ αυτόν τον κόσμο

ζω σ’ ένα δικό μου κήπο.

Σ’ αυτόν τον κήπο αγριάδες δε φυτρώνουν

μόνο ανεμώνες και κρίνα.

Σ’ αυτόν τον κήπο θολά νερά δε θα βρεις

μόνο μάτια καθαρά.

Σ’ αυτόν τον κήπο το ψέμα δε μεσουρανεί

μόνο άνθρωποι με ουράνια τόξα στο κεφάλι.

Σ’ αυτόν δε χωράνε συγκρίσεις μ’ αυταπάτες

μόνο αληθινές αγάπες.

Στον κήπο το δικό μου μπορείς να γευτείς

απ’ όλους τους καρπούς, να μυρίσεις όλα τ’ άνθη,

ν’ ανέβεις τους λόφους της σιωπής,

να περπατήσεις τα μονοπάτια της αιδούς.

Εδώ μπορείς να πιεις απ’ την πηγή του έρωτα

και να γιατρέψεις την παλιά πληγή.

Στον κήπο το δικό μου έχω δυο μάτια για ουρανό

και χίλια φιλιά για ποταμό.

Απ’ τον κήπο αυτό δε λείπει

ούτε η χαρά ούτε η λύπη.

Η Μεταμόρφωση

Δεν είναι τρέλα ν’ απορείς

πόση σοφία χρειάζεται να γράψεις πέντε λέξεις.

Η πρώτη φορά είναι αρκετή να σε τρελάνει.

Είναι σαν μεταμόρφωση..

κάποιο ασήμαντο αστέρι, μέσα στο πλήθος των γαλαξιών,

να παίρνει όνομα, να λάμπει από σοφία.

Πάνω σ’ ελλειπτική τροχιά περνούμε τις ώρες μας, τις στιγμές μας,

μια στη Σελήνη και μια στην Αφροδίτη,

μας σαγηνεύουν κι ερωτοτροπούμε.

Και κλαις γιατί θέλεις να ξεφύγεις

κι αντιδράς γιατί στον κόσμο σου δε θέλεις δορυφόρους,

παρά μονάχα ανθρώπους με φορτισμένη φαντασία.

Η πρώτη φορά είναι αρκετή να σε τρελάνει.